ไม้บรรทัดของเราไม่เท่ากัน

          เด็กชายคนหนึ่ง เขาเพิ่งเข้าโรงเรียน พร้อมทั้งไม้บรรทัดคู่กาย วัน ๆ เขาเที่ยวเอาไม้บรรทัดไปวัดโน้นนี้ บางก็สั้น บางก็ยาว

          ไปเจอเสื้อผ้าผู้ใหญ่ เขาว่ากว้างไป เขาคงใส่ไม่ดี  ไปเจอประตูโรงเรียน เขาก็ว่ามันแคบเกิน เส้นผ่านศูนย์กลางหนังสือ เขาว่าจะใหญ่ไปไหม พอหันมาดูบันได ก็บอกสูงไปไม่เข้าที

          สรุป ในโลกของเด็กชายไม่มีสิ่งไหนพอดี ถูกต้อง ในโลกช่างไร้ความสมบูรณ์ ไม่มีสิงไหนถูกใจ เขาเที่ยวเอาไม้บรรทัดไปวัดคนนั้น คนนี้ยกใหญ่ แกเตี้ย แกสูงเกินไป แกใหญ่ แกอ้วนเกินควร รู้สึกว่าคนอื่นผิดไม่คู่ควร แต่ตัวเองไม่เคยทบทวน ทำไม! ไม่เห็นมีใครเหมือนฉัน ฉันผู้ถือไม้บรรทัด

          เด็กชายเจ้าของไม้บรรทัดเที่ยววัดโลกนี้ตามใจ ยิ่งวัดยิ่งอึดอัดไปใหญ่ ไม่เห็นมีใครถูกใจสักคน สิ่งเดียวที่เด็กชายไม่เคยวัดคือหัวใจของเขา พอเอาไม้บรรทัดทาบลงไปที่หัวใจ เขาก็ต้องตกใจมาก ใจเขาช่างคับแคบยิ่งนัก ไม่มีที่เหลือให้ความคิดแตกต่างมากมาย พอเขานึกได้ จึงหักไม้บรรทัดของเขาลง

          คนเราหลายคนในปัจจุบัน ไม่ต่างอะไรกับเด็กชายคนนี้ ที่เที่ยวเอาไม้บรรทัดของตนเองไปตัดสินผู้อื่นว่าคนนั้น ทำไมไม่ทำแบบนี้ ไม่ทำแบบนั้น แต่ที่จริงแล้ว เรานั่นแหละที่ไม่เคยเอาไม้บรรทัดของเราไปทาบที่หัวใจตัวเอง

          อย่าทำตัวเป็นเหมือนไม้บรรทัด ในขณะที่หัวใจเรายังแคบเกินกว่าจะตัดสินผู้อื่นได้ โลกของเรามันกว้างเกินกว่าหัวใจของเรา ลดละการตัดสินผู้อื่นจากตัวเรา ใจเราจะกว้างขึ้น สูงขึ้น พร้อมทั้งความสุขที่เพิ่มขึ้นด้วยเช่นเดียวกัน

ขอขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบจาก www.facebook.com/slimbypt